องค์กรสิทธิมนุษยชนอาร์เจนตินาครบรอบ 47 ปีแห่งการตามหาเด็กที่ถูกกองทัพจับตัวไป

(SeaPRwire) –   เมื่อสี่สิบเจ็ดปีก่อน เมื่อเส้นผมของเธอเป็นสีดำและยังไม่ต้องใช้รถเข็นเพื่อเดินไปรอบๆ หอนาฬิกาอันโด่งดังที่สุดของอาร์เจนตินา Nora Cortiñas ได้ให้สัญญากับลูกชายที่หายตัวไปว่า เธอจะตามหาลูกชายจนกว่าจะสิ้นลมหายใจ

คำมั่นสัญญานี้แสดงถึงพลังขับเคลื่อนของ Mothers of Plaza de Mayo องค์กรสิทธิมนุษยชนที่จัดตั้งขึ้นโดยผู้หญิงที่มีลูกถูกกองทัพ ลักพาตัวไปตั้งแต่ปี 1976 ถึง 1983

เมื่อเวลาผ่านไป การต่อสู้ของพวกเธอก็กลายเป็นสัญลักษณ์แห่งความหวังและการต่อต้าน ผู้คนจำนวนมากต่างก็แบกรับความเจ็บปวดไว้ในใจและออกมาประท้วงทุกๆ ปีในวันที่ 24 มีนาคม เพื่อรำลึกถึงช่วงเวลาที่นองเลือดที่สุดในหน้าประวัติศาสตร์ของประเทศ

“พวกเธอเป็นตัวแทนของการต่อสู้ที่ไม่เกรงกลัวของผู้หญิงจำนวนมากที่ค้นหาวิธีการส่งสารด้วยวิธีใดก็ตาม” Carlos Álvarez อายุ 26 ปีกล่าวขณะประท้วงต่อต้านประธานาธิบดี Javier Milei ของอาร์เจนตินา “แม้ไม่มีญาติของฉันหายตัวไป แต่ฉันก็ยังเห็นใจการต่อสู้ของพวกเธอ”

Milei นักการเมืองฝ่ายขวาที่เริ่มมีอำนาจในปี 2023 ได้ลดทอนความรุนแรงของการปราบปรามเมื่อครั้งที่เกิดเผด็จการโดยกล่าวหาว่าองค์กรสิทธิมนุษยชนอ้างว่ามีผู้คนสูญหาย 30,000 คนในช่วงเวลานั้นซึ่งไม่เป็นความจริง

นานก่อนที่ Milei จะเริ่มมีอำนาจ เมื่อกองทัพปกครองนั้น คนเป็นแม่เหมือน Cortiñas ถูกกล่าวหาว่าเป็นคน “บ้า” และ “ผู้ก่อการร้าย” แต่การค้นหาของพวกเธอเพื่อเรียนรู้สิ่งที่เกิดขึ้นกับลูกๆ ของตนเองก็ไม่เคยหยุดยั้ง

ตั้งแต่เดือนเมษายน 1977 Mothers of Plaza de Mayo ได้รวมตัวกันที่จัตุรัสซึ่งเป็นที่มาของชื่อกลุ่มทุกสัปดาห์ พวกเธอได้พบกันทุกวันพฤหัสบดี เวลา 15:30 น. ที่พีระมิดกลางจัตุรัส Plaza de Mayo ร่วมกับชาวอาร์เจนตินาที่ได้รับความเจ็บปวดจากความอยุติธรรมของตนเอง และเดินวนเวียนไปรอบๆ

“เรื่องราวของชีวิตฉันคือเรื่องราวของ Mothers of Plaza de Mayo ทั้งหมด” Cortiñasซึ่งจะอายุครบ 94 ปีในเร็วๆ นี้กล่าว “เราไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับลูกๆ ของเรา การหายตัวไปหมายความว่าคุณไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไม่มีทางอธิบายได้”

Gustavo ลูกชายคนโตของเธออายุ 24 ปีเมื่อหายตัวไปขณะเดินทางไปทำงาน ผู้ที่ชื่นชม Evita Perón เขาเป็นนักรบของ Montoneros องค์กรกองโจรของชาวเปอร์โรนิสต์ ซึ่งเป็นเป้าหมายของกองทัพในช่วงทศวรรษ 1970

“เมื่อพวกเขานำตัวลูกชายฉันไปในวันที่ 15 เมษายน 1977 ฉันออกไปตามหาเขาและได้พบกับคุณแม่คนอื่นๆ ที่ลูกของพวกเขาก็ถูกจับกุมเช่นกัน” Cortiñasกล่าว

เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน Cortiñas และคุณแม่คนอื่นๆ จึงได้จัดการประชุมครั้งแรกที่โบสถ์ในท้องถิ่น ซึ่งพระสังฆราชไม่ได้ให้สิ่งใดตอบแทนเธอเลย นอกจากความดูถูก ด้วยความหงุดหงิด คุณแม่คนหนึ่งกล่าวว่า “พอแล้ว เราต้องทำให้คนมองเห็น”

พวกเธอเดินไปที่ Plaza de Mayo ซึ่งเป็นที่ตั้งของสำนักงานประธานาธิบดี และที่ที่ตำรวจได้ยั่วยุการเดินขบวนเชิงสัญลักษณ์รอบจัตุรัสโดยไม่คาดคิด

มีภาวะฉุกเฉินอยู่ในพื้นที่ ซึ่งห้ามชาวอาร์เจนตินาชุมนุมกัน ดังนั้น ตำรวจจึงตะโกนบอกพวกเธอว่า “ไปกันเถอะ สุภาพสตรี ไปกัน”

และด้วยเหตุนี้ ในแบบคู่ๆ ร้องไห้เงียบๆ โดยไม่รู้ว่าพวกเธอจะกลับมาอีกทุกวันพฤหัสบดีไปจนตลอดชีวิต Mothers of Plaza de Mayo จึงเริ่มเดิน

เมื่อถึงเดือนตุลาคม 1977 ขณะที่ Mothers of Plaza de Mayo ตัดสินใจเข้าร่วมพิธีจาริกแสวงบุญไปยังเมือง Luján คุณแม่ส่วนใหญ่รู้สึกโดดเดี่ยวจากคริสตจักรคาทอลิก

แม้ว่าพวกเธอจะแสวงหาความช่วยเหลือและความสะดวกสบายจากคริสตจักร แต่บาทหลวงหลายคนที่ครั้งหนึ่งเคยไว้ใจก็บอกให้พวกเธอกลับบ้านและภาวนา

เพื่อให้เป็นที่รู้จัก คุณแม่คนหนึ่งเสนอให้ถือเสาที่มีผ้าคลุมสีน้ำเงินหรือสีแดง แต่คนอื่นตอบว่าจะมองไม่เห็น “เราใช้ผ้าอ้อมของลูกทำหมวกคลุมหัวกันดีไหม” คุณแม่คนอื่นกล่าว “เรามีติดตัวกันอย่างน้อยคนละผืนทุกบ้านใช่ไหม” และพวกเธอก็ทำ

หลังการจาริกแสวงบุญ ขณะที่ชาวตำบลอื่นๆ อธิษฐานให้พระสันตะปาปา คนป่วย และแม้แต่บาทหลวงที่หันหลังให้พวกเธอ คุณแม่กลับอธิษฐานให้กับคนที่หายไป

Cortiñas เก็บรักษาผ้าพันคอที่เธอสวมในวันนั้นไว้เป็นอย่างดี เธอมีผ้าพันคอนี้สี่หรือห้าผืน แล้วก็ปักชื่อลูกชายของเธอด้วยด้ายสีน้ำเงิน

“ฉันรู้สึกภูมิใจอย่างมากที่ได้รู้ว่าผ้าผืนนี้มีชื่อของ Gustavo ปักอยู่” Cortiñas กล่าว “เขาเป็นนักสู้ เป็นหนึ่งในคนที่จำเป็นในปัจจุบัน เพื่อที่จะเปลี่ยนแปลงโลก”

Cortiñas ไม่เคยออกจากบ้านโดยไม่สวมผ้าพันคอสีขาวของเธอ เธอส่วนใหญ่จะสวมใส่ในระหว่างการเดินขบวนวันพฤหัสบดีที่ Plaza de Mayo แต่เธอก็จะพกติดตัวในกระเป๋าถือเสมอ พร้อมกับรูปภาพของ Gustavo ที่เธอแขวนไว้ที่คอในงานสาธารณะต่างๆ

มีการเพิ่มจำนวนผ้าพันคอขึ้นตลอดสี่ทศวรรษที่ผ่านมา เราจะเห็นมีผ้าพันคอปรากฏบนภาพจิตรกรรมฝาผนัง กระเบื้อง ป้ายติดเสื้อ และป้ายประท้วง

“ฉันเห็นพวกเขาแล้วฉันรู้สึกมีหวัง” Luz Solvez อายุ 36 ปีกล่าวเมื่อเร็วๆ นี้ในเมือง Buenos Aires “มันเป็นสัญลักษณ์ที่ทำให้เห็นภาพส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์ของเรา ความโหดร้ายทั้งมวล มันแย่แค่ไหน แต่ในอีกทางหนึ่งก็เป็นเหมือนสัญลักษณ์ที่พวกเธอ (คุณแม่) ใช้ต่อสู้กับความอยุติธรรม แทนที่จะแก้แค้น”

เมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา ลูกสาวของ Graciela Franco ขอให้เธอสักลายเดียวกัน Franco ต้องการใช้ลายสัก “เพื่อให้มีความหมายอย่างแท้จริง” ขณะนี้ ผู้เป็นแม่และลูกสาวมีผ้าพันคอสลับลายสักอยู่บนปลายแขน

ตั้งแต่ปี 2017 Franco ได้ทำงานร่วมกับช่างปั้นเครื่องปั้นดินเผา Carolina Umansky ในโครงการที่เรียกว่า “ผ้าพันคอ 30,000 ผืนเพื่อความทรงจำ” ซึ่งเป็นการแสดงความเคารพต่อผู้คน 30,000 คนที่หายตัวไปในช่วงเผด็จการ

พวกเขาได้ผลิตและแจกกระเบื้องเซรามิก 400 แผ่นพร้อมภาพผ้าพันคอ เพื่อเป็นสัญลักษณ์ของการต่อสู้ของเหล่าคุณแม่และความจำเป็นของการจดจำประวัติศาสตร์ ความหวังของพวกเขาคือกระเบื้องจะถูกวางไว้ในที่ที่มองเห็นชัดโดยเฉพาะที่ทางเข้าบ้าน

“แนวคิดก็คือให้เกิดคำถามเสมอ” Umansky กล่าว “คนที่มองดูจะต้องถามว่าทำไมบ้านหลังนี้ถึงมีผ้าพันคอผืนนี้”